«Δεν αντέχω. Βγαίνω να μιλήσω και το μόνο που κάνω είναι να στεναχωρώ τους γύρω μου. Δεν υπάρχει περίπτωση που να μην τη θυμάμαι, να μην την σκέφτομαι, να μη μου λείπει. Το μυαλό και η ζωή μου έχει σταματήσει εκεί… την 1η Απριλίου. Εγώ τελείωσα. Πόσο μάλλον το τραγικό της ιστορίας, γιατί ούτε άρρωστη ήταν, ούτε κάποιο ατύχημα ήταν ούτε ήταν μόνη της σε μια ερημιά. Ήταν στο πιο ασφαλές μέρος που μπορούσε να υπάρχει μετά από την Εκκλησία. Αυτό είναι που με στεναχωρεί».

Όπως λέει η μητέρας της αδικοχαμένης Κυριακής: «Το μόνο που μετανιώνω είναι που δεν ήμουν εκεί να φάω έστω τη μία να απαλύνω λίγο τον πόνο της, να φάει μόνο την τελευταία, να μην πονέσει τουλάχιστον».