Μπάτμαν: Μια ευχάριστη έκπληξη, που είχαμε πραγματικά ανάγκη!
Πήγα που λέτε και είδα τις προάλλες μια ταινία με σούπερ ήρωες. Μάλλον, διόρθωση, μια Superhero movie* με τον Μπάτμαν.
Για όσους δεν γνωρίζουν την διαφορά του ανθρώπου νυχτερίδα με τους υπόλοιπους, καθίστε! Βολευτείτε! Γιατί παρακάτω θα διαβάσετε ενδιαφέροντα στοιχεία, που ίσως σας κάνουν να του δώσετε μια ευκαιρία.
Για όλους τους υπόλοιπους που δεν πέρασαν την ζωή τους σε μία γυάλα και γνωρίζουν τι εστί Μπάτμαν, επίσης…αράξτε. Θα πούμε ιστορίες.
Γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος…
Μετά από τιτάνια προσπάθεια να αφήσω πίσω μου την τριλογία του Κρίστοφερ Νόλαν, έπεισα τον εαυτό μου να δώσει μια ευκαιρία (ακόμη) στον κινηματογραφικό μπάτμαν.
Εντάξει, δε λέω, καλός ο Μπεν Άφλεκ, όμως δεν…
Δεν… δεν δεν!
Για όσους λοιπόν θέλουν να πάνε στους σινεμάδες, σε μια ταινία 3 ωρών, αρχικά προμηθευτείτε σνακς και ποτά από πριν. Γιατί 3 ώρες …στεγνοί δεν παλεύεται τίποτα στην ζωή.
Και εδώ μιλάμε για κάτι που αξίζει.
Ένα ακόμη πιο σοβαροφανές reboot λοιπόν, με νουάρ στοιχεία και θρίλερ χαρακτήρα σας/μας υπόσχεται αγωνία, σπαζοκεφαλιές και δράση, στο μέτρο που επέλεξε ο Ριβς, μπλέκοντας νολανίστικες τακτικές και χαριτωμένες, πλην διακριτικές, αναφορές στο λατρεμένο “Seven” του Φίντσερ.
Ο Ρόμπερτ Πάτισον είναι εκπληκτικός Μπάτμαν, το φανταστήκαμε άλλωστε βλέποντας τον στον «φάρο» και ικανοποιητικά παίχτης Μπρους Ουέιν.
Για το δεύτερο κομμάτι ίσως και να μην ευθύνεται ο ίδιος, καθώς μπορεί το γράψιμο του νεαρού μεγιστάνα να ήθελε λίγο παραπάνω σπρώξιμο. Βέβαια, οι σκηνές που τον βλέπουμε να «υποδύεται» την μη νυχτεριδική περσόνα του είναι ελάχιστες, ίσως ηθελημένα.
Το ακούω. Το σέβομαι!
Δεν είναι άλλωστε και αυτό το ζητούμενο; Ο Πάτισον είναι ο Μπάτμαν και παριστάνει τον Μπρους Ουέιν στους άλλους. Lovely! Που λέμε και στα κεντροδυτικά της Θεσσαλονίκης.
Ο Ριβς σκηνοθετικά το πάει σε άλλο λέβελ, καταφέρνοντας πιο σκοτεινά χτυπήματα, δίνοντας όμως περισσότερο φως στο σύμπαν του. Με τολμηρές παρεκκλίσεις παρουσιάζει το ταξικό χάσμα και την διεφθαρμένη εξουσία, στην αρχή υπογείως και έπειτα κάτω από τον προβολέα. Ξέρει ο Ριβς τι κάνει. Παίρνει ρίσκα που του βγαίνουν. Κάνοντας την ταινία μοναδικά καινοτόμα. Πράγμα κομματάκι δύσκολο εν έτει 2022.
Δεν λείπουν φυσικά και οι σαφέστατες επιρροές κινημάτων όπως το #metoo, με διακριτικό τρόπο βέβαια, ώστε να μην χάνεται η ουσία.
Σημαντικό επίσης για το διαμαντάκι του Ριβς πως σκοράρει απίστευτα στο μουσικό ντύσιμο της ταινίας του, δίνοντας τα κλειδιά στον Μάικλ Τζιακίνο και «ανασταίνοντας» κομματάρες του παρελθόντος, από ποπ μέχρι …Ave Maria.
Δεν αποκαλύπτουμε άλλα όμως, για να έχετε την χαρά της ανακάλυψης.
Η Ζόι Κράβιτς ως έτερον ήμισυ του Πάτισον δίνει ρέστα, (άσε ήσυχο το High Fidelity όμως κοπελιά. Θα μαλλιοτραβηχτούμε!) δείχνοντας πως το μήλο πέφτει συνήθως κάτω από την μηλιά και ο Κόλιν Φάρελ ξανασυστήνεται στο κοινό ως Πένγκουιν, κάνοντας ένα μεγαλειώδες IN YOUR FACE και αποδεικνύοντας πως δεν είναι μόνο μούσκουλα και μακεδονίτικες Σάρισες.
Ουπς, αυτό με τον Φάρελ ίσως να μην έπρεπε να σας το πω. Άραγε, θα τον γνωρίσετε;
Στο ζουμί, ο Μπάτμαν παρέα με τους τσέους της Νέας Υο…εεεε της Γκόθαμ* θα προσπαθήσουν να λύσουν τον …γρίφο με τις δολοφονίες που έχουν τρομοκρατήσει την πόλη. Διάολε, αυτοί οι εγκληματίες ούτε τις εκλογές μας δεν σέβονται. Παντού έγκλημα, πόνος και διπλοκλειδαμπαρωμένες πόρτες.
Περιθωριοποιημένοι του κόσμου ενωθείτε λοιπόν, σε μια αποτύπωση της πραγματικότητας που ζούμε στην μεγάλη οθόνη, πάνω σε έναν καμβά που θα ζήλευε και ο Τζόκερ του Φίλιπς. Ή μήπως το αντίστροφο;
Συμπερασματικά, ο Ριβς ξεφεύγει από την νόρμα των Super Hero ταινιών και βαθαίνει ακόμη περισσότερο σε ένα σύμπαν ενηλικίωσης του ήρωα μας, με άγουρη μεν, ενδιαφέρουσα δε οπτική της κατάστασης, όπου το άδικο είναι ασφαλές και απαλό σαν μαξιλάρι, γιατί άλλωστε «έτσι μάθαμε από παιδιά!», ενώ η …εκδίκηση και τα ρεμάλια τραγουδούν κάπου μόνα τους, σχεδιάζοντας το τελικό χτύπημα, με ταπεραμέντο «θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε».
Σε μια ενδοσκόπηση και αναζήτηση του εαυτού του…πατέρα του* ο Μπρους Ουέιν θα ανακαλύψει πως η εκδίκηση που ονειρεύεται προς το άδικο θα πρέπει να περιμένει. Το άδικο άλλωστε έχει και το δικό του αποτύπωμα πάνω του.
Η πόλη θα αλλάξει όταν θα είναι ασφαλής, την Γκοθαμοσύνη μην την κλαις!
Αν τα καταφέρουν στο τέλος και δεν το πάρει το ποτάμι…
Μάστορας: Ο Ματ ο Ριβς
Παίζουν: Πάτισον, Κράβιτς, Κάρελ και όσοι μπορούν
Κρατάει: Μια Οδύσσεια και μισή Ιλιάδα. Πάρτε ζελεδάκια…
Τσιπτσιο-Όσκαρ: Στον Ρόμπερτ τον Πάτισον, που δεν είναι τελικά μόνο βρικόλακας με γκλίτερ
Κίτρινη κάρτα: Τζέφρι Ράιτ. Έπαιξε ΠΑΛΙ τον εαυτό του…
Κόκκινη κάρτα: Άντι Σέρκις. Δεν μας τρέλανε ούτε στο ελάχιστο!
Αποκάλυψη: Τζον ΜΑΑΦΑΚΙΝ Τορτούρο! Δεν το περίμενα αυτό. Εύγε!
Αξίζει; Πολύ! Αν δεν ήμασταν Νόλαν Fan boys ίσως σας έλεγα πως είναι καλύτερη από την τριλογία.
Δεν θα το πω όμως…
