Θα τρώγατε μια…πίτσα γλυκόριζα;
Ακόμη μία δημιουργία από τον ιδιότροπο κύριο Πολ Τόμας Άντερσον.
Ένα κινηματογραφικό θαύμα που μας θυμίζει πως ήταν η ζωή στο σινεμά πριν το lockdown. Τότε που οι ταινίες είχαν μεγαλύτερη ζωντάνια.
Γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος…
Το αμερικάνικο όνειρο για ακόμη μια φορά στο μικροσκόπιο του δημιουργού του ‘θα χυθεί αίμα” και “Μανόλια”. Στο κυνήγι της ανεξαρτησίας και της επιτυχίας, ο Γκάρι συναντά την Αλάνα και μαζί μας ξεναγούν στο Λος Άντζελες του 1973. Διαφορετικοί, νέοι αλλά και ώριμοι οι δύο χαρακτήρες βουτούν συνεχώς στην περιπέτεια αλλά και την ενδοσκόπηση.
Μια ενδοσκόπηση που θα σας φανεί όλο και πιο οικεία στην έκταση της ταινίας. Όλο και κάτι θα συναντήσετε, το οποίο σας θυμίζει τον εαυτό σας/ μας.
Σε μια πορεία από την φιλία στο …φλερτ, ξεπερνούμε την διαφορά ηλικίας ανάμεσα στους 2 χαρακτήρες και βλέπουμε το πως ένας νέος αντιλαμβάνεται από νωρίς την αδικία του οικονομικού κόσμου, όταν έρθει η ώρα να πληρώσει ένα δείπνο. Όταν έρθει η ώρα να μετρηθεί με την πραγματικότητα.
Γεμάτο πορτοφόλι ή όνειρα χωρίς ταβάνι;
Ένας τολμηρός αχταρμάς εφηβείας και ωριμότητας, κέρδους και πίστης ή, όπως λέει και ο τίτλος πίτσας και γλυκόριζας. Χωρίς καν να αναφέρεται στην ταινία αυτός ο όρος.
Στοχαστικός και ανατρεπτικός ο Πολ Τόμας Άντερσον μας δίνει ίσως την ταινία της χρονιάς. Μασκαρεμένη μέσα σε ένα επιφανειακό (χμμ όχι και τόσο) love story.
Αν θες κωμωδία είσαι οκ. Αν θες νόημα, καλή διασκέδαση. Αν πάλι θες μουσικάρες, you are in for a treat!
