…Για τ’αφέντη το φαΐ!
Ώρες πολέμου. Όλεθρος! Καταστροφή!
Σκηνές που πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, από εμάς δεν έχουμε ζήσει ποτέ (και μακάρι να συνεχιστεί αυτό) ζει ο μέσος Ουκρανός.
Παιδιά νεογέννητα κλαίνε όχι λόγω πείνας και στέρησης αγκαλιάς, κλαίνε γιατί τους τρομάζει η σειρήνα. Τους τρομοκρατεί ο ήχος των βομβαρδισμών που φτάνει αχνός στα καταφύγια. Αν είναι στους τυχερούς…
Αν όχι, αφήστε το καλύτερα. Το κλάμα ίσως και να έχει πνιγεί κάτω από κάποιο γκρεμισμένο κτήριο.
Φρίκες πολλές, σκηνές που στιγματίζουν το μυαλό μας σαν πυρωμένο σίδερο.
Γράφει ο Τσιπτσιος Κωνσταντίνος…
Ως προνομιούχος “λευκός” άντρας του Δυτικού ανεπτυγμένου κόσμου νιώθω τυχερός για την χαλαρότητα που μου δίνει η Ειρήνη. Συγχωρήστε μου το πρώτο ενικό. Δεν θα συνεχιστεί πολύ, απλώς ήθελα να ξεκαθαρίσω την θέση μου στο χάρτη, ώστε να γίνει πιο κατανοητή η απόσταση μου από την πραγματικότητα.
Όλων μας η απόσταση. Ο μέσος αναγνώστης του άρθρου δεν έχει ιδέα πως είναι να ηχεί η σειρήνα. Τουλάχιστον όχι για μία άσκηση. Ξέρετε, από εκείνες που χιουμοριστικά σχολιάζουμε, γεμάτοι αχαριστία, μέσω social media.
“Φαντάσου τι ανίκανοι είμαστε. Ούτε μια σειρήνα δεν χτυπάει σωστά”. κλπ
Επομένως, ποιοι είμαστε εμείς να το παίζουμε “Αλέφαντοι” του πολέμου και να σχολιάζουμε; Ποιοι είμαστε να παριστάνουμε τους πολεμικούς αναλυτές, όταν το μόνο που διδαχθήκαμε είναι να στρώνουμε σε φάκελο το κρεβάτι μας και να απο-γοπίζουμε προαύλια;
Ποιοι είναι – αντίστοιχα- οι έχοντες μία κάμερα και ένα μικρόφωνο, ώστε να τρομοκρατούν/με τον κόσμο με υπερβολές, βιαστικά συμπεράσματα και νοητά άλματα σε προβλέψεις για τις επόμενες μέρες.
Κανείς δεν έχει πολιτική πείρα. Και σίγουρα οχι πολεμική.
Πρώτη σημείωση: Ούτε ο Ζελένσκι, ο ισχυρός (;) άνδρας της Ουκρανίας έχει ηγετική – πολιτική εμπειρία. Πούτιν δεν τον λες σίγουρα.
Προχωρώντας στα ενδότερα της υπόθεσης, αγνοούμε σίγουρα το κοινωνικό καθεστώς της Ουκρανίας τα τελευταία χρόνια. Αγνοούμε τα ακροδεξιά “μορφώματα” που επιχειρούν (ακόμη) κατά αμάχων. Ίσως να μην ήταν πολύ εμπορικό να το εξετάσουμε ποτέ, καθώς έχουμε τα δικά μας “μορφώματα” να ξεμπερδέψουμε.
Δεν είναι σώφρον όμως να πάρουμε θέση σε έναν πόλεμο χωρίς να γνωρίζουμε την πραγματική προέκταση των γεγονότων.
Ήταν επομένως πολύ βιαστικό το “ο Τσάρος Πούτιν έπραξε αυτό- εκείνο – ο τύραννος” κλπ.
Δεύτερη σημείωση: Ας μην μπλέξουμε ιδεολογίες σε έναν πόλεμο. Άλλο να αναφέρουμε τα μορφώματα σε καιρό ειρήνης, άλλο να δώσουμε “κομμουνιστικό” χαρακτήρα σε επίθεση από μεριάς Ρώσων. Καμία ιδεολογία δεν υπάρχει σε έναν πόλεμο και όταν μπλέκονται τα όπλα.
Αντίθετα, πολλά συμφέροντα μπορούν να κρυφτούν πίσω από ένα κίνητρο πολέμου. Και μάλιστα πολλά οικονομικά αντίποινα είναι ικανά να αναποδογυρίσουν ένα τανκ και μια βόμβα.
Επομένως, μην βιαστεί κανείς να ξεγράψει την Ουκρανία και …τους συμμάχους της.
Τα πρόσφατα “νεύρα” του Πούτιν άλλωστε μαρτυρούν πως δεν πάνε όλα βάσει σχεδίου. Όχι, πλέον ΜΟΝΟ η αριθμητική δύναμη δεν είναι αρκετή για να κερδιθεί ένας πόλεμος. Κανείς δεν μπορεί άνετα να το παίξει νταής μόνο με τα “πιτσίου – πιτσίου” του.
Παράδειγμα 1: ΗΠΑ
Αντίθετο παράδειγμα: Γερμανία
Μόνο ένας “μιλιταριστικός” παράγων παραμένει δύναμη ισχύος. Τα πυρηνικά. Όμως και εκεί ενέχει το οικονομικό κομμάτι και τα συμφέροντα. Μην ξεχνάμε φυσικά και τις εσωτερικές πιέσεις. Κανείς λαός δεν “τρώει” πλέον μεγάλες ιδεές και επεκτατικές φανφάρες. Ο Πούτιν το γνωρίζει καλά αυτό από τον λαό του. ‘
Όπως το γνωρίζει και ο Ερντογάν…
Πρατηρούμε τα γεγονότα με αγωνία. Περισσότερο για τις οικονομικές προεκτάσεις που θα έχουν στο “κεφαλάκι” μας και λιγότερο για το αν θα χρειαστεί να πάρουμε τα όπλα.
Σημείωση 3η: Το ρίσκο από πλευράς Μητσοτάκη είναι μεγάλο για να είναι…απλά ένα ρίσκο. Επομένως παραμένω δύσπιστος για το αν ήταν λάθος να σταλεί βοήθεια στην Ουκρανία.
Εξάλλου, ας μην γελιόμαστε. Το να μην στειλεις σε μια χώρα βοήθεια όταν ένας “ξυπνάει” μια (“τυχαία”) μέρα και της επιτίθεται είναι έγκλημα και στρουθοκαμηλισμός.
Ως χώρα ίσως ένα από τα καλά μας είναι πως πάντα προσπαθούσαμε να είμαστε με το δίκαιο. Με το καλό!
Ένα πράγμα μας έμεινε. Τα φώτα μας ως δημοκράτες τα σβήσαμε. Το φιλότιμο χάθηκε. Όμως, διάολε, δεν μας λες και κατακτητές και αναίσθητους.
Γιατί, είναι γνωστό, κάθε πόλεμος δεν έχει νικητές και ηττημένους. Έχει ηττημένους, νεκρούς, κενό, πόνο και κάποια ΓΕΜΑΤΑ στομάχια.
“Να σκοτώνονται οι λαοί…για τ’αφέντη το φαϊ”.
Οι λαοί όμως ξυπνούν. Η ζωή θα κερδίσει…
