Τραγικός θάνατος επιχειρηματία από τον Βόλο – Έπεσε από ύψος 18 μέτρων
Συγκλονισμένη είναι η κοινωνία του Βόλου από την τραγική είδηση του θανάτου επιχειρηματία της περιοχής που σκοτώθηκε την ώρα που επέβλεπε τεχνικές εργασίες στα Οινόφυτα.
Συγγενείς, φίλοι και συνεργάτες τους βρίσκονται σε κατάσταση σοκ και δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι ένας δικός τους άνθρωπος έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή.
Ο άνδρας, όπως αναφέρει το volosday.gr σκοτώθηκε πέφτοντας από ύψος 18 μέτρων, την ώρα που επέβλεπε τεχνικές εργασίες σε οικοδομή, στα Οινόφυτα.
O 50χρονος κατά τις ίδιες πληροφορίες ήταν στη σκεπή και επιθεωρούσε τις παρεμβάσεις που έχουν γίνει, όταν άγνωστο κάτω από ποιες συνθήκες, φέρεται να γλίστρησε και να έπεσε στο κενό.
Οι εργάτες του συνεργείου που δούλευε στην οικοδομή «πάγωσαν» και κάλεσαν αμέσως σε βοήθεια.
Στο σημείο έσπευσε ασθενοφόρο, όμως δυστυχώς ήταν αργά. Ο άτυχος επαγγελματίας είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. Η πτώση από τόσο μεγάλο ύψος αποδείχτηκε μοιραία για τη ζωή του, όπως πληροφορήθηκαν οι δικοί του άνθρωποι στον Βόλο.
Τραγική ειρωνεία χθες οι εργασίες στη συγκεκριμένη οικοδομή που είχε αναλάβει η εταιρεία ολοκληρώνονταν.
Σπαρακτικά τα μηνύματα αποχαιρετισμού
Στα social media τα μηνύματα φίλων του είναι σπαρακτικά. Ραγίζουν καρδιές πραγματικά και αποτυπώνουν τη μεγάλη θλίψη και τη συντριβή για την απώλεια.
Χαρακτηριστική, η ανάρτηση του παιδικού και επιστήθιου φίλου του 50χρονου που αναφέρει
«Έφυγες, έτσι χωρίς να προλάβουμε να σου πούμε: “Αντίο φίλε”. Έφυγες, χωρίς να προλάβουμε να σου πούμε ότι μας έλειψε το χαμόγελό σου, το χιούμορ σου, η ανθρωπιά σου, η δοτικότητά σου, η παρέα σου.
Απίστευτος ο θάνατος μοιάζει. Όταν το έμαθα, μου φάνηκε σαν φάρσα. Μια φάρσα που μόνον εσύ ήσουν ικανός να κάνεις. Αστεία πράγματα, δικά σου τεχνάσματα. Ούτε να δακρύσουμε δεν είμαστε σε θέση, αφού καλέ μας φίλε δεν πιστεύαμε ότι έφυγες. Πώς να δακρύσουμε, πώς να θρηνήσουμε, πώς να αναπολήσουμε, πώς να νοσταλγήσουμε;
Λες να είναι αλήθεια, λες να είναι ένα παιχνίδι από το τρομερό αυτό το πειραχτήρι;
Εφυγες Δημήτρη, σαν ένας έφηβος που δε γέρασε ποτέ, που απότομα και απρόβλεπτα αποφάσισε να αναπαυτεί. Νοερό ταξίδι, βουτιά στο παρελθόν αποτολμούμε. Τι να πούμε;
Έφυγες Δημήτρη και δεν ξεχνούμε πως κοροϊδεύεις τους επικήδειους. Γι’ αυτό δεν θα εξάρουμε την προσωπικότητά σου, ανάγκη δεν έχεις. Δε θα υπερβάλουμε. Απλώς, να, “ταξιδεύοντας” σ’ εκείνα τα χρόνια, τα αγνά, τα μαθητικά από τη μνήμη ανασύρονται πολλά. Πολλά που εμείς τα κρατήσαμε και τα διατηρήσαμε αναλλοίωτα τόσα χρόνια…
Εφυγες Δημήτρη και ακόμη ένα δάκρυ αναποφάσιστο περιμένει στην άκρη του ματιού. Έχει μνήμη ο θάνατος, έχει μπέσα, έχει χιούμορ; Γιατί αν δεν έχει, γιατί σε πήρε φίλε τόσο νωρίς;
Λείπεις ρε Μητσάρα, τίποτε άλλο δεν έχουμε να σου πούμε, τίποτε άλλο που είναι απλό, που είναι βαθύ πιο μεγάλο, απλά,
Αντίο φίλε…Δεν πέθανες, απλά έφυγες, η αγάπη, η μνήμη δεν πεθαίνει!».
